Bye bye my love, goodbye.

Loslaten! schreeuwt een stem steeds opnieuw in mijn hoofd.
Ik blijf maar vastzitten in het emotioneel mijnenveld en ik vind de weg niet naar de toekomst, een nieuw evenwicht in mijn leven.
Wanneer iemand je ontrouw is, je beliegt en bedriegt is dat heel moeilijk om te verwerken.

Hoe krijg ik mijn leven terug “on track”?
In ieder geval niet door te blijven “trunten” (jammeren) zoals ik nu bezig ben…
Leven en laten leven, er zijn toch ergere dingen in het leven, in de wereld?!!! Karma zal vroeg of laat zijn werk wel doen.

Dus tijd om te stoppen met trunten over wat mij overkomen is, alles te relativeren en mijn mindset om te schakelen.

Geen zielige berichten-, blogs meer op de sociale media, investeren in vriendschappen en uitkijken naar de toekomst en niet meer achterom kijken!

"Dare to live the life you have dreamed for yourself"

De aard van het beestje...

 
Ik sloot mijn vorig blogje af met de quote: “Sometimes the best revenge is to smile and move on”.
Het “smile and move on” gedeelte gaat me toch moeilijker dan verwacht …
Ondanks ik toch langzaam uit het dal “in de steek gelaten achterblijvers” klauter blijft het gevoel van onrechtvaardigheid en onbegrip knagen.

De “waarom” puzzel is ondertussen gemaakt, zij koos voor de makkelijkste (uit)weg, ik weet ondertussen wel beter (de aard van het beestje …).
Heel moeilijk om dan de mooie herinneringen te koesteren.
Het helpt niet met wat foto’s te verwijderen van onze laatste Fluffy uitstappen op Facebook of de reisblog, de foto’s staan in mijn geheugen gegrift.

Maar het is stilaan tijd om naar de volgende fase te gaan, de aanvaarding, het accepteren, dus loslaten…
Het is heel cliché maar nu houdt het op, geen relaties meer voor mij en dat meen ik!
Ik kan best gelukkig zijn in mijn eentje, dat heb ik al genoeg bewezen in het verleden.

Iemand schreef me onlangs:
“Zet jezelf op de eerste plaats, je mag jezelf niet verliezen in relaties, noch in vriendschappen.
Beter een paar goede vrienden dan halfslachtige zaken.
De kunst is om alleen gelukkig te zijn en omringd te zijn door goede mensen.”
Dat is dan ook mijn doel.

Ik heb een eerste stap gezet naar iets nieuw in mijn leven.
Binnenkort komt Bella Vita in mijn leven … ze is 13 weken oud…
Een Brits korthaar poes, een lief schatje, nu nog in Dentergem, straks in Brugge.
Zij gaat mij vergezellen op mijn camper tripjes, wandelingen en zoveel meer.
Echt iets om naar uit te kijken, nieuwe Fluffy reisjes met een nieuwe (trouwe …) reisgezel.

Einde van iets moois...

Net als iedereen heb ik minder goede eigenschappen.
We worden nu eenmaal niet perfect geboren.
Niemand is perfect, jij, ik, iedereen …
Een relatie loopt niet altijd perfect, iedereen heeft zijn eigenheid, zijn karakter, zijn persoonlijkheid, het is kwestie om daar samen op een goede manier mee om te gaan.
Ik had het gevoel dat we de juiste balans hadden gevonden, voor mij was het perfect.

Maar blijkbaar voldeed ik dan toch niet aan de “verwachtingen”, een abrupt einde van iets moois, als een donderslag bij heldere hemel, totaal onverwacht, dit had ik echt niet voelen aankomen.
Ik stel me er heel wat vragen bij hoe iemand zo snel van mening kan veranderen, ik vind het allemaal heel vreemd, ik voel me “gedumpt”.

Mijn hart is gebroken, ik voel me enorm gekwetst, gebruikt …
Allemaal vanzelfsprekend als je iemand graag ziet.

Ik ga niet in de val van zelfmedelijden trappen, geen zelfbeklag omdat er ook helemaal geen reden toe is.
Ik weet dat het goed komt met mij, nu nog even door de zure appel heen bijten en daarna doorgaan.

Ik heb fantastische kinderen, kleinkinderen, voor mijn deur staat Fluffy altijd klaar om te vertrekken.
Over anderhalf jaar wacht mijn pensioen, misschien ga ik dan overwinteren samen met Fluffy in een warm land, een nieuwe kat, wie weet wat er nog allemaal op mijn pad komt …

“Sometimes the best revenge is to smile and move on”.

Vriendschap (met jezelf).

Hoe zou de wereld zijn zonder vriendschappen?
Mensen zijn sociale wezens, we hebben anderen nodig om ons gelukkig te voelen.
Ook al leef ik in een besloten wereldje toch hecht ik veel waarde aan vriendschappen.

Er zijn verschillende “soorten” vriendschappen, voor mij zijn ze allemaal waardevol.
Gewoon af en toe een klein beetje aandacht krijgen van je vrienden kan enorm deugd doen, je hoeft elkaar daarvoor niet frequent te zien.

Belangrijk vind ik bij een “echte” vriendschap dat je in het gezelschap van elkaar jezelf op je gemak voelt, dat je je ware zelf niet hoeft te verbergen.
De ideale vriendschap bestaat niet maar je hebt van die vrienden die al je gebreken respecteren of meer nog waarderen …
Vrienden met wie je heel wat kan delen zonder daarbij het gevoel te hebben dat je jezelf teveel bloot geeft.
Ze bestaan zo’n vrienden, heb je zo iemand, koester hem/haar dan!

Het moeilijkste is vrienden blijven …
Ook vriendschap is een werkwoord, daar hoort vertrouwen, respect en vooral eerlijkheid bij!
Valt dit weg dan neem je de fundamenten van een vriendschapsrelatie weg en is het tijd om jezelf af te vragen of je nog energie wilt steken in deze vriendschap.

Ik ben absoluut geen expert in vriendschappen, ik probeer in de eerste plaats vriend te zijn met mezelf, aandacht te besteden aan mijn gevoelens, mijn gedachten, de signalen van mijn lichaam, van mezelf te houden, voor mezelf op te komen.
Diep in mezelf zit er een wijze vriend die me het pad laat zien.

Life's good, be happy!

 
Net als de dagen beginnen te lengen, de lentemaand eindelijk gestart is, de zon wat meer warmte produceert, kruip ik langzaam uit mijn schulp.
Tal van medische onderzoeken, medicatie, veel pijn en een gigantische werkdruk put een (mijn) lichaam uit, zowel fysisch als mentaal.
Ik had nog de energie van een doodgeslagen veldmuis, een half comateuze toestand …
Het motortje startte niet meer ondanks de verwoede pogingen om het opnieuw aan te slingeren.

De medische problemen zijn nog lang niet van de baan, integendeel, maar de energie en de goesting komt stap voor stap terug, er is licht aan de donkere (winter)tunnel.
Ook heb ik heb een oplossing geforceerd bij mijn werkgever die mij wat ademruimte gaat geven in de toekomst. 

Eerlijk gezegd ben ik een beetje trots op mezelf dat ik deze moeilijke periode helemaal alleen overwonnen heb, ik heb nooit het gevoel gehad ik er alleen voor stond.

Alleen zijn, ik hou ervan, ik leef zoals ik wil, ik zie wie ik wil, ik doe niets waar ik me niet goed bij voel, er zijn er al verplichtingen genoeg.

Het is ondertussen een paar jaar geleden dat ik een relatie had, het was best wel leuk maar heel pijnlijk als het abrupt stopt en dat wil je niet meer meemaken. 

Soms wordt alleen zijn en eenzaam voelen met elkaar in verband gebracht maar dit is niet zo in mijn geval, ik voel me heel gelukkig in het gezelschap van mezelf  ;-)
Life’s good alone, be happy folks!

 

"Happiness is a choice that requires effort at times".

 

Ik ben een perfectionistisch bijterke, half februari ben ik vol onzekerheid gestart aan een project zonder enige zinnige voorbereiding.
Werken voor een nieuw bedrijf, teamleader van nieuwe collega’s waar ik meer tegenwerking dan medewerking moest ervaren.
Een overgangscoördinator die al na enkele dagen zijn kat stuurde.
De start was op zijn minst gezegd chaotisch.

Na enkele weken heb ik eventjes gedacht “een ontsnappingsroute” te nemen, het me welbekende burn-out spook loerde om de hoek.

Maar ik heb doorgezet om te staan waar ik nu sta, nu bijna 4 maand later staat er in Brugge een degelijke organisatie op poten.
Ik word geaccepteerd/gerespecteerd door 24 teamleden en last but not least appreciatie van een leiding in Antwerpen die 4 maand geleden zo goed als geen vertrouwen had in mij.

Oeps, dit klinkt nu wel allemaal heel zelfingenomen, maar voor die ene keer mag het toch?
De afgelopen periode heeft me sterker gemaakt, rustiger, veerkrachtiger!

Nu is het tijd om mij terug open te stellen voor andere “dingen”, er op uit te trekken met Fluffy, leuke dingen doen, echt terug genieten van het leven.
Als er iets goed voelt, dan ga ik die richting wel uit.

"Happiness is a choice that requires effort at times".

Elke dag opnieuw beginnen.

De tijd pakt mij in snelheid, mijn antennes draaien op volle toeren.
Dag en nacht werken ze, alsof er op elke moment een marsmannetje uit het melkwegstelsel kan landen op het dak van mijn appartementje.
Terwijl de essentie van mijn leven rust zou moeten zijn, is het nu andersom.

De kogel is door de kerk, ik blijf aan het werk als teamleader van de parkeerwachters Brugge.
Bij een andere firma weliswaar,  vijf van mijn collega’s verhuizen mee, daarnaast komen er maar liefst twaalf nieuwe (Trigion) collega’s bij.
Een nieuw depot, nieuwe (eigenwijze) bazen, nieuwe collega’s, een nieuwe werkwijze, het is een uitdaging maar ook een flinke deuk in die stabiliteit die ik nodig heb om goed te kunnen functioneren.

Heel veel nieuwe dingen, heel veel prikkels om te verwerken.
Ik doe er alles aan om die “piekermachine” niet in gang te zetten, Rome is niet op een dag gebouwd zegt het spreekwoord.
"Maar ze legden wel elk dag nieuwe stenen en bleven dit herhalen tot het er stond" zegt mijn hersenmassa mij dan … .

Er zijn momenteel geen ontsnappingsroutes, maar de gedachte dat Fluffy altijd klaar staat voor mij, de lente in aantocht is maakt me hoopvol naar de toekomst toe.

Waarover ik in 2020 had kunnen bloggen.

 

• Over hoe goed het gaat met mijn kinderen- kleinkinderen, dit maakt me een gelukkig gezegend mens.
  
  
• Over mijn “lopende verslaving”, hoe slecht het voelt als ik mijn loopschoenen niet regelmatig kan aantrekken.
  
  
• Over de aanhoudende problemen met mijn rechter knie, de talloze bezoekjes bij de dokter, de pijnlijke spuitjes.
  
  
• Over mijn werk, waar ik sinds augustus teamleader ben van een groep van een 14- tal mensen.
  Over de druk van de verschillende werkgevers waaronder stad Brugge.
  Anderhalve maand voor het beëindigen van het contract weet ik nog altijd niet of mijn “parkeerwachter carrière” definitief ophoudt op 15 februari 2021.
  
  
• Over de zoveelste teleurstelling op vriendschappelijk gebied.
  Hoe egoïstisch bepaalde mensen met mij omgaan, misbruik maken van mijn vriendschap.
  
  
• Over “a missing piece is still a part of the puzzle” in 2020.
     
  
• Over hoe ik vrede heb gesloten met #autism aspie#, het hoort nu eenmaal bij mij en mensen moeten dit respecteren.
  
  
• Over hoe we onze aardbol naar de kloten helpen, hoezeer me dit beangstigt en tezelfdertijd hoe lustig ik eraan meedoe om mijn comfortabel leventje in stand te houden.
  
  
• Over de opmerkingen van mensen op de sociale media: sommige mensen hebben echt wel een groot gebrek aan inlevingsvermogen en beseffen niet half hoe goed ze het hebben.
  
  
• Over hoe ik het ideaalbeeld van een multiculturele samenleving heb moeten bijstellen.

· 2   2020 is voorbij, tijd om uit te kijken naar nieuwe “dingen”.
Uit te kijken naar mooie dagen, nieuwe verhalen te maken en proberen “groots” te zijn in kleine dingen.

Ik wens iedereen een positief en liefdevol 2021 toe!

Koester de mensen die jouw graag zien en bewaar net zoals ik de mooie herinneringen in je hart 💗.